Malik bin Dinar Hazretleri, bir gün, bir sabiye ( kücük cocuga ) rastladi.
Cocuk toprak ile oynuyordu. Bazen gülüyor ve bazende agliyordu .
Malik bin Dinar buyurdu :
- Icime O cocuga selam vermek dogdu. Nefsim kibirlenip selam vermekten vazgecti.
Ben nefsime şöyle seslendim : Ey nefsim ! Peygamber efendimiz S.A.V. Hazretleri kücük ve büyük herkese selam verirdi. Sende bu cocuga selam ver !
Ve O cocuga selam verdim,
Cocuk
-Ve aleykümüsselam ve rahmetullahi ve berekatuhu ,
Ey Malik bin Dinar.
Sordum
- Beni nereden tanidin? Daha önce beni görmüslügün yoktu ?
Cocuk
- Melekut aleminde ruhum, senin ruhunla karsilasti. Ölmeyen ve sürekli hayy olan Allahi Teala bizleri tanistirdi.
Ben ona sordum
- Akil ile Nefsin arasindaki fark nedir ?
Cocuk
-Nefsin ,seni bana selam vermekten alikoyandir. Aklin ise seni selam vermeye tesvik eden ve zorlayandir.
Yine sordum
-Senin halin nedir ? Niye bu toprakla oyniyorsun ?
Cocuk
- Cünki biz Topraktan yaratildik; yine ona döndürülecegiz !
Yine sordum
- Bazen gülüyor ve bazende agliyorsun ?
Cocuk
-Evet ! Rabbimin azabini hatirladigimda agliyorum; rahmetini hatirladigimda ise gülüyorum.
Ben sordum
- Evladim ! Senin ne günahin var ki ?
Cocuk
-Ey Malik bin Dinar ! Böyle söyleme ! Görmüyormusun büyük odunlari tutusturmak icin, önce kücük odunlari tutusturuyorlar !
Ruhulbeyan tercümesi cild.1 sahife 426
